| Login: |
| Paswoord vergeten: |
De voorbije twee jaar werd Liesbeth uitgedaagd om in sneltempo oude stukken los te laten en dieper te ontwikkelen. Door het succes van haar filmpjes — waarin ze een wijze, geheel eigen kijk op de aard der dingen presenteert — werd ze voor alle mogelijke zaken overstelpt en bevraagd. Ook kwamen mensen via die weg in haar praktijk terecht. “Mensen verwachten soms dat ik een quick fix aanbied, of in één sessie zaken kan ‘oplossen’ die al twintig jaar sluimeren. Zo werkt het natuurlijk niet. Ik heb me gelukkig snel van die verwachtingen kunnen ontdoen, en kon zo gefocust blijven op mijn taak.
“Ik ben opgeleid als kinderpsychologe met specialisatie in de vroegkinderlijke ontwikkeling, maar al vlug voelden ouders tijdens onze gesprekken dat er oude stukken uit hun jeugd of familielijn aan hen trokken en hun ‘ouder’-stuk beïnvloedden. Dus al snel zaten de ouders hier op de sofa, wat nu geëvolueerd is naar het merendeel volwassen cliënten. Wat ik precies doe, vanuit mijn spirituele ontwikkeling, is moeilijk onder woorden te brengen. Zeker is er een extra energetisch aspect dat meespeelt — soms komen mensen mijn ruimte binnen en hebben ze meteen het gevoel dat zaken in transformatie gaan, zonder dat ik veel doelbewust doe. Je komt in een veld terecht van iemand en dat is soms al genoeg.
Soms heb ik het gevoel dat ik het onzichtbare blootleg, of de tot dan toe niet zichtbare weg belicht.
“De taak van een therapeut is een diepe belichaming van zichzelf, zodat hij veel vrije ruimte heeft om het proces van zijn cliënt helemaal te laten stromen, en dit ook door het eigen veld te laten stromen. Op dat moment laat je iets shiften in de frequentie, waardoor transformatieprocessen bij de cliënt op gang komen. Als psycholoog luister je naar het verhaal, maar ondertussen gebeurt er zoveel wat moeilijk onder woorden te brengen is. Ik pak de rode draad vast doorheen dit verhaal en breng daarmee verleden, heden en toekomst naar een soort nulpunt, waardoor er transformatie komt en van waaruit alles zich terug herorganiseert. Soms heb ik het gevoel dat ik het onzichtbare blootleg, of de tot dan toe niet zichtbare weg belicht.
“Ik probeer constant voeling te houden met mijn cliënt en in te schatten of hij in staat is om het eigen proces te dragen. Welk tempo heeft hij nodig, en waar kan en mag ik destabiliseren. Bij momenten kan ik heel to the point zijn in wat ik zeg, ik ben niet de psychologe die haar cliënten niet uit evenwicht durft te halen. Groei heeft soms wat triggers en duidelijke taal nodig, iemand die zegt wat er gezegd moet worden. Maar dit is iets wat je gebalanceerd moet inbrengen, vanuit een balans in jezelf ook. Ik heb zelf moeten zoeken naar die balans, want ik heb nogal een felle energie.”
Ik wil dat mensen sterker worden, dieper durven voelen en leven en op die manier beslissingen nemen vanuit diepe embodiment. Ik ben zo dankbaar dat ik deel mag zijn van al die mooie processen.
“Vaak zitten we vast in het verhaal en toneel van ons leven. Ik haal mijn cliënten daaruit en laat hen vanuit een ander perspectief kijken naar wat zich afspeelt. Op die manier zien ze soms zelf verwrongen dynamieken, of ik benoem ze, maar in elk geval leren ze een manier van kijken waardoor ze mij vaak na een paar sessies niet meer nodig hebben. En dat wil ik echt. Dat mensen sterker worden, dieper durven voelen en leven en op die manier beslissingen nemen vanuit diepe embodiment. Ik ben zo dankbaar dat ik deel mag zijn van al die mooie processen.”
INNERLIJK WETEN
We hebben het ook even over de geestelijke gezondheidszorg in het algemeen, de vragen die ze stelt bij het huidige systeem en de evolutie naar steeds meer controle en medicalisering. Liesbeth: “Al die controle leidt ons weg van ons innerlijke weten. En daar maak ik me zorgen over. Met elke instantie en elk controleorgaan dat opgericht wordt, dissociëren we van onze natuurkracht. We geloven meer het oordeel van een instantie of een google review over een arts, therapeut of advocaat, dan dat we zelf ons oordeel vormen, door er naartoe te gaan, te zien waar het leven ons brengt en waarom het leven ons daar brengt. We geloven veeleer het systeem en de programma’s die in ons binnengebracht worden dan ons eigen oordeelsvermogen.
"We zijn de connectie kwijt met onszelf en dus ook met de mens die voor ons zit. Wat belangrijk is: wat voel je bij die persoon die voor je zit? Wat doet die met jou? Waar word je naartoe geleid? Waar brengt je toekomstige zelf je naartoe om terug een laag dieper te zakken in jezelf? Je komt nooit toevallig mensen tegen. Wat tonen die mensen mij? Ben ik klaar om iets te zien en uit oude loops of programmeringen te stappen of ga ik er uit angst terug inzitten? Echter, als je embodiment zwak is, heb je anderen nodig om een oordeel te vormen, omdat je zelf niet meer kan of durft te voelen.
“Heel de verzekeringsindustrie is gebaseerd op het feit dat we de connectie met onszelf kwijt zijn. We zijn afgesplitst van onze eigen natuur. En dus moeten we ons verzekeren tegen alles wat fout kan lopen. We hebben nog weinig draagvlak rondom ons, weinig connecties die belangeloos voor ons opkomen of voor ons zorgen als dit nodig is. Maar wij zijn onze eigen verzekering. Onze frequentie die ons leidt, de verbinding tussen mensen, de zorg voor onszelf, de ander en de planeet: dat is onze verzekering. Niet dat document met twintig uitsluitingsvoorwaarden dat we ondertekenen en waar we jaarlijks veel geld voor betalen.
Onze frequentie die ons leidt, de verbinding tussen mensen, de zorg voor onszelf, de ander en de planeet: dat is onze verzekering.
“Wij zijn in Europa en in België zo dankbaar om onze sociale zekerheid, maar ik zeg vaak dat het de grootste kooi is waar je kan inzitten. Je betaalt voor de sociale zekerheid, die dan voor jou bepaalt welke pillen er werken, welke pillen terugbetaald worden, welke behandelmethodes er werken en welke therapie je bij welke ziekte wel of niet mag toepassen. Hoe absurd is dat?!
“Onlangs moest ik lachen met mezelf. Ik vond een factuur terug van mijn lidmaatschap bij de psychologencommissie. Ik betaal die mensen jaarlijks en nu brengen ze mij omwille van een klacht voor hun tuchtraad. Dus ik betaal hen eigenlijk om mij te fileren. Hoe absurd kan het worden? Wij betalen autoriteiten om ons te domineren.
“Deze tuchtraad kreeg in het voorjaar van 2022 een klacht over mij binnen van een man die ik niet ken. Het ging over mijn video’s die hij te expliciet vond rond de coronamaatregelen. Ik schreef er een kort stukje over in het boek Ontwijken of ontwaken dat onlangs uitkwam. Maar, ik ben dankbaar om die klacht. Het heeft me terug dichter bij mijn kern gebracht en me in mijn kracht gezet. Want ik moest door een aantal angsten en dat is goed. Het heeft me meer losgemaakt van alles waar ik nog aan vastzat qua instanties, van al wat nog controle over me had.”
PERSOONLIJKE GROEI
We zijn in deze reeks natuurlijk ook altijd benieuwd naar hoe het pad van persoonlijke ontwikkeling zich heeft ontvouwd. “Ik ben altijd al iemand geweest die vragen stelde, thuis, op school, onder vrienden. De ‘lastige’ zeg maar, die met de gewone antwoorden geen genoegen nam. In het derde middelbaar vroeg men wat ik wou worden en ik zei ‘premier’, uiteraard met nauwelijks besef van het politieke systeem maar met diep vanbinnen al het verlangen naar verandering.
“Het echte ‘ontwaken’ is gekomen bij de geboorte van mijn zoon, in 2012. Hij werd geboren op 27 weken en moest een drietal maanden op neonatologie verblijven. Ik ben uiteraard ontzettend dankbaar voor hoe men hem verzorgde en hoe men zijn leven daar heeft gered, maar ik werd ook geconfronteerd met het medische systeem: alle protocollen, de overtuiging ‘meten is weten’, kortom de louter wetenschappelijke en rationele benadering, met heel weinig plaats voor het voelen, de taal van het kind, het natuurlijke moedergevoel, het intuïtieve. Zoveel zaken voelde ik aan als moeder, maar werden niet geloofd zolang een test het niet bevestigde. Nadat we uit het ziekenhuis werden ontslagen, volgde ik dan ook vooral mijn eigen gevoel, ik liet me niks meer opleggen. Ik leefde een hele tijd in mijn huiselijke cocon en keek echt als buitenstaander naar een wereld die zichzelf steeds meer in de destructie reed. Tot hij naar school ging, bleef mijn zoon bij mij — dat werd zo aangeraden omdat artsen hem te fragiel vonden om naar een crèche te gaan. Nu is het een flinke man van tien. Het is dus helemaal goedgekomen met mijn vroeggeborene.”
Ik ben altijd al iemand geweest die vragen stelde, thuis, op school, onder vrienden. De ‘lastige’ zeg maar, die met de gewone antwoorden geen genoegen nam.
In de jaren daarna ging Liesbeth door een heftige periode. “Je kan er allerlei labels op kleven maar ik was gewoon uitgeput van al die jaren voor mijn zoon zorgen en van alle hormonen die ze in mijn lijf hadden gespoten. De ziekenhuistijd is voor mij ook traumatisch geweest. Ik heb daar echt moeten van bekomen, maar het was tegelijk een ongelofelijk cadeau, want het heeft mijn grootste groei in gang gezet.” En toen de coronacrisis begon, in maart 2020, wat voelde je dan? “Tja, al meteen toen ik de beelden zag van de mensen die doodvielen op straat dacht ik: dit is gewoon in scène gezet. Ik heb me nog twee maanden koest gehouden, maar daarna begon ik de zaken wel te belichten op FB en zo. Wat me overigens niet door iedereen in dank werd afgenomen, want ik verloor per post zowat honderd ‘volgers’. Ik besefte toen dat ik eerst een persoonlijk proces te doorgaan had voor ik mensen dieper kon inspireren. En daar heb ik me meer dan een jaar op gefocust voor ik terug boven water kwam op de socials.”
VERANTWOORDELIJKHEID
Liesbeth Becu raakt hier het delicate onderscheid aan tussen ‘wakker zijn’ en echt ‘ontwaken’. Veel ‘wakkere’ mensen zijn ontzettend geboeid door alles wat er verkeerd gaat in de wereld, slokken dagelijks alle info obsessief op, worden continu getriggerd door daden van meer onbewuste wezens die het wel en wee op onze planeet bepalen. Maar eigenlijk spiegelen zij de ‘loop’ waar de meer bange mensen in vastzitten — zij die na twee jaar nog steeds doordrongen zijn van de angst voor het virus en dit moeilijk kunnen loslaten. Zowel de angst voor het virus als voor de controlemaatschappij zijn een infiltratie van zwaarte in ons systeem. Beide mindsets verhinderen dat we bezig zijn met dat wat ons echte doel is hier op aarde: onze eigen missie realiseren.
Liesbeth beaamt: “Ik ben zelf nog heel weinig bezig met het onderzoeken van de machtsmechanismen op aarde en wie hier allemaal een rol in speelt. Ik weet wat ik moet weten. Maar die fase moet je ergens wel door denk ik. Ook boeken lees ik niet meer en podcasts luister ik niet meer. Ze zijn goed om voeling te houden met wat er beweegt, maar uiteindelijk moeten we nog veel dieper zakken dan alle theorieën, naar een diepere laag in onszelf. Ik ben de voorbije twee jaar gestript tot op het bot, maar nu ervaar ik een immense rust. Mensen zeuren soms over alles wat er mis is in de wereld, maar zijn we wel klaar om zelf de volledige verantwoordelijkheid te nemen? Dat is de werkelijke vraag. Wakker worden is één ding, maar ontwaken tot ons volledige potentieel is wat ons hier echt te doen staat. Mensen die wakker zijn hebben vaak hoop dat iemand anders hen zal komen redden. Terwijl we natuurlijk allen samen verantwoordelijk zijn voor dit proces dat zich afspeelt op aarde.
"Ik zie ook dat sommige wakkere mensen momenteel de neiging hebben zich terug te trekken uit de wereld, maar ik geloof dat we onze ruimte moeten blijven innemen. En laat dat nu net de kwetsuur zijn van zovele ‘ontwaakte zielen’. Mag ik spreken, mag ik ruimte innemen in een wereld die alles zo anders voorspiegelt dan hoe ik het aanvoel?
Wakker worden is één ding, maar ontwaken tot ons volledige potentieel is wat ons hier echt te doen staat.
“Er is bij mensen ook vaak nog de nood om iets te labelen, te identificeren, een zekere voorspelbaarheid te creëren, ‘wat kunnen we verwachten’. Sommige van mijn cliënten kennen de DSM beter dan ik. Maar de realiteit is zoveel breder dan systemen en theorieën. Als je jezelf in een systeem probeert te duwen, dan krijg je altijd een vernauwing, een verenging van het geheel. Je ziet ook niet meer wat er buiten dat systeem of die theorie bestaat. Je blik is beperkt tot de theorie waarmee je leerde kijken en dan raak je vast, terwijl de oplossing van het probleem zich nooit bevindt op hetzelfde niveau als het probleem zelf. Dat is niet mogelijk. Je moet altijd uit iets stappen of je perspectief veranderen. Zodra je je dat realiseert kan je een oplossing vinden voor je probleem. Hoewel dat eigenlijk een foute beschrijving is: jij vindt die oplossing niet, die oplossing vindt jou vanuit die nieuwe frequentie.
Aan de koers van het vluchten in een parallelle maatschappij twijfelt Liesbeth Becu dan ook: “Het is goed om voorbereid te zijn qua basisbehoeftes, een netwerk van mensen rond je te organiseren, wat edelmetalen te kopen etc. Maar ik geloof dat de echte voorbereiding op wat op til is — de komende twee jaar zullen niet makkelijk worden, zeker niet voor mensen die niet conformeren — elders ligt, namelijk in het zo zuiver mogelijk houden van je eigen frequentie, en leven in lijn met de natuur, met je eigen natuur. Als je dit ten volle doet, dan kan weinig je nog uit echt balans brengen. Dan voel je je beschermd, geleid en gedragen. Dan voel je een universele kracht achter je staan: ga maar, dit is de weg. Ik ga niet beweren dat ik nooit angst voel of dat ik die frequentie niet soms door mijn systeem voel gaan, maar ze krijgt steeds minder voet aan de grond. Het is zelfs zo dat net door angst ten volle te voelen, ze minder impact krijgt in je leven, de angst materialiseert niet meer omdat je ze energetisch al volledig doorvoeld en doorwerkt hebt. Het is zo’n mooi proces en ik ben hierom zo dankbaar.”
NIET ALLEEN LIEFDE EN LICHT
Liesbeth laat zich regelmatig inspireren door Oracle Girl, een dame die ons uitnodigt om al onze oude overtuigingen in vraag te stellen en echt vanuit onze waarheid te leven: “Zij had het in een van haar teksten over het feit dat het nieuwe en het oude steeds meer divergeren, en dat de bandbreedte naar het nieuwe nauw kan aanvoelen. Dat voel ik ook aan. Als ik in een oude loop terechtkom, word ik teruggefloten. ‘Het is hier dat je moet zijn, cut the crap woman’. (lacht)
“Ik ben eigenlijk geen fan van heel de spirituele wereld, nooit geweest. Je kan je platmediteren, maar als je niet durft te leven dan ben je volgens mij niet spiritueel. Ten volle leven en ingaan op de uitnodigingen van het leven is volgens mij de allerhoogste act van spiritualiteit. Men is in de spirituele wereld vaak vol van ‘love, light and peace’, en ‘alles is een spiegel’, en ‘alles kan je iets leren’. En op zich is daar zeker een positieve kant aan, maar het kan ook iets toxisch worden. Ik hou van mensen die het gewoon durven te zeggen zoals het is of zoals ze het ervaren, zonder alles in te pakken met een strik errond zodat het minder hard aankomt. Al die zelfcensuur kan zo vermoeiend zijn. In de spirituele wereld hebben zoveel mensen ook moeite met grenzen, met zelfrespect,… En moet je echt constant in de spiegel staan kijken? Of mag je op een bepaald moment ook zeggen, well … enough!”
Ten volle leven en ingaan op de uitnodigingen van het leven is volgens mij de allerhoogste act van spiritualiteit.
De laatste maanden ziet Liesbeth Becu in haar praktijk regelmatig mensen die in een diepe crisis zitten: “Niet alleen al onze gekende systemen stevenen af op zelfdestructie, ook op persoonlijk vlak zie ik mensen breken tot totale desintegratie. Het verliezen van het ‘zelf’, de oude gekende persoonlijkheid die in vele stukjes uiteenvalt. Dat kan een heel heftig proces zijn, maar is tegelijkertijd het mooiste cadeau dat je jezelf kan geven. Het is het loslaten van al het oude dat niet meer dient en geen waarheid in zich draagt, zoals ik zelf ook heb doorgemaakt. Een vervellen, waardoor je totale zijn kan geboren worden.
"In de spirituele wereld wordt er bij momenten gezweefd en moet er veel 'losgelaten' worden. Ik zat onlangs in gesprek met een cliënt, ze zei: 'ik heb het losgelaten' en op dat moment zie ik een beeld van een stuk van haar lichaam dat eraf valt. Toen moest ik echt effe lachen. Al dat loslaten, hm, misschien moeten we eens wat meer gaan integreren. Van waaruit we dan helemaal in contact zijn met alles wat we voelen, met ons lijf, met ons innerlijke weten, … En van daaruit zal alles stromen en kan je echt belichaamde keuzes maken. Ik zie veel mensen die loslaten eerder afsplitsen dan integreren waardoor hun embodiment enorm verzwakt."
Hoe krachtig embodiment wel kan voelen beschrijft Liesbeth in volgende recente ervaring: “Ik ging onlangs zwemmen in zee, door de enorme golven werd ik zo diep geraakt en werd een kracht van diep in mezelf geactiveerd. Toen ik uit het water stapte landde ik precies in een andere dimensie. Of landde er een nieuwe dimensie in mij. De wereld was veranderd, ik was veranderd. Dat was een zeer bijzondere ervaring. Kunnen we alles in onszelf activeren waardoor we onze multidimensionaliteit hier kunnen leven? Er wordt veel gesproken over de overgang van 3D naar 5D, maar dit betekent niet zweven of ascenderen naar andere sferen. We moeten onze multidimensionaliteit hier binnentrekken op aarde. En dat is een zeer aards en lijfelijk proces. Een proces waaraan ons lichaam zich constant moet aanpassen. De dag na het zwemmen ben ik fysiek door een zeer intens proces gegaan. Op een paar uur tijd was mijn lijf ook mee in het nieuwe.
We moeten onze multidimensionaliteit hier binnentrekken op aarde. En dat is een zeer aards en lijfelijk proces.
“Wij zijn zoveel grootser dan de situatie waar we ons in vastgewerkt hebben. We hebben ons zo afhankelijk gemaakt van structuren die dagelijks meer en meer van onze rechten wegnemen. Onze wereld speelt zich sterk af buiten ons, maar we moeten terug naar binnen: naar ons eigen signaal. In alignment leven met dat signaal, met de natuurfrequentie, in verbinding met alles rondom ons, vanuit een stevige bedding.”
OVERVLOED
Als uitsmijter willen we nog even Liesbeths visie over de toekomst van het schoolsysteem, omdat we merken dat dit een van de stokpaardjes is waar ze steeds op terugkomt. “Volgens mij is het huidige schoolsysteem ten dode opgeschreven, dat merk je nu reeds aan de uitval van vele leerkrachten én aan de weerstand van steeds meer kinderen tegenover hoe onderwijs wordt aangepakt. Veel kinderen hebben een enorme kennis waarmee ze hier toekomen op aarde en lopen volledig vast op klasgroepen, leeftijdsgroepen, tijdslijnen waarmee kennis aangeboden wordt. De frequentie van de huidige generatie kinderen is hoger dan die van de meeste leerkrachten, wat zorgt dat je sowieso een inperking krijgt van hun potentieel. In die zin zie ik onderwijs als behoorlijk invasief: het vult kinderen op met zaken die ze niet nodig hebben en overschrijft hun intuïtieve wijsheid.
“Heel ons schoolsysteem is tevens gebaseerd op angst. Angst dat onze kinderen geen diploma zullen halen, angst dat ze niet zullen functioneren in onze maatschappij, angst dat ze niet genoeg geld zullen verdienen… Maar laat ons onze kinderen alsjeblief niet klaarstomen voor een disfunctionele maatschappij. Ze zijn hier net gekomen om de boel om te gooien en vernieuwing te brengen.
Hoe ze het dan wel ziet? “Stel nu dat we leven in een maatschappij die niet meer bepaald wordt door prestaties en beloningen, maar door integriteit. Wat als de waarde de zorg wordt voor onszelf, voor de ander, voor de natuur? Zoveel mensen zitten vast in een irrelevante job waar ze doodziek van worden, en de kinderen worden louter klaargestoomd om te functioneren in een gecreëerd economisch systeem. We moeten terug naar de essentie: de liefde voor mekaar en de planeet. Ik zie in de toekomst daarom een meer gemeenschapsgerichte structuur ontstaan, met kinderen die in kleinere communities leven en op een meer organische wijze geleidelijk aan worden meegenomen in het leven, naar het ontdekken van hun eigen potentieel.
Ik droom van een maatschappij die niet meer bepaald wordt door prestaties en beloningen, maar door integriteit.
“Uiteindelijk is dat waar we mogen naar streven: vanuit een open energie en een volledige vrijheid in het leven staan. En hierbij onszelf volledig kunnen ontvangen en alles durven te leven, zonder afgesplitste stukjes. Vertrekken vanuit overvloed en dankbaar zijn voor de stroom van het leven, voor waar het leven ons brengt. Ik stel mezelf vaak de vraag als ik in een situatie kom of vast lijk te zitten: Is dit vrijheid? Door jezelf die vraag te stellen breekt er iets open waardoor er meer vrijheid binnenstroomt en je kracht genereert om alles wat onvrij aanvoelt uit je leven te schrijven. Als we dat nu eens allemaal zouden kunnen doen. Onszelf de toestemming geven om vrijuit te leven. Wat een cadeau voor onze kinderen.”